HİNDİSTAN
Tüm küçümsemelere , dalgalara , alaylara rağmen
yılmıyoruz Hindistan için sonunda Delhi Uçağını havaalanında bekliyoruz.Neyse ki uçakta herhangi bir gecikme olmadan saatinde kalkıyor. Aeroloft mürettabatının her zamanki gibi sevimli olmaya pek niyetleri yok. Uçuş Moskova – Delhi arası 5 buçuk saat sürüyor. Nedense bana daha fazla geliyor . Havaalanından bizi yakışıklı, uzun boylu genç bir Hintli taksici alıyor. Elimizdeki bavulları görmezden gelip taksiye ilerletiyor bizi , taksi Hint Peugeot reklamını andırıyor bir zamanlar Türkiye'de bol bol gösterilen. Ve beni yanıltmazcasına şoförümüz teypi açıp başlıyor Hintçe şarkı söylemeye , Hint filmlerinin olur olmadık sahnelerinde neden birden müzik çalar dansa başlanır anlaşılıyor şimdi , hayat galiba zaten böyle burada . Taksiciye eşlik etme niyetinde değiliz saat sabahın körü ve 2 gündür doğru dürüst uyuyamamışız. Sokaklar boş ve modern bir şehir izlenimi veriyor beklediğimiz ve düşündüğümüz
Hindistan bu değil. Otele iniyoruz taksici para almıyor
otele ödeyecekmişiz 750 rupi yi (23 tl civarı , 100 rupi yaklaşık 3,5 tl
). ..Otel komisyonunu kesip öyle verecek tabi neyse artık 
taksiciye
100 rupi bahşiş verip yolluyoruz. Tüm otel personeli bizi bekliyor sanki ,
valizlerimizi ayrı ayrı Hintliler kapıyor , çevremiz bir anda bir sürü
çalışan oluveriyor sonra görüyoruz ki müşteriden çok çalışan var
otellerde, her küçük 
işi başka birisi yapıyor , iş gücününün çok ucuz
olmasının sonuçları olsa gerek , az makine çok insan sistem bu.
Odamız fena değil çok büyük beklentide de değiliz zaten. Uzakdoğudaki 3
yıldızlı otellerin bizim memleketin pansiyonlarından kötü olduğuna tanık olduktan sonra burada temiz yatak ve sıcak su işimi görür diyorum. Ama düşündüğümden çok çok iyi . Hindistan da otellerde gördüğüm en gariplikler olması gerekenler temizlik , sabun , şampuan vs olmayabilirken, saçma sapan gereksiz abartılı mobilyalar aksesuarlar vs olabiliyor. Oteller insanların önceliklerinden habersiz sanırım.
Burada çok çok ucuz oteller görüyorum 300 – 400 rupi ye tabelalarda oteller var
kalınır mı kimler kalır bilmiyorum ama bizim kaldığımız otel
çok pahalı buraya göre 2500 rupi .. 4 saat kadar uyuduktan sonra 2
dilim tost ekmeği , 2 yumurta , 1 paket tereyağ , 1 fincan çay veya
kahve otelden ücretsiz..Bizim 
otellerdeki açık büfe mantığına buralarda
hiç raslamıyoruz.Kahvaltı sonrası 4 kişi taksi kiralıyoruz 2 saat gezi karşılığı 600 rupi. İlk durağımız Red
Ford , elimizde Zafer Bozkaya’nın Gezi Rehberi, dalıyoruz kaleye..Zafer abi internette aylar önce Hindistanı araştırıken tanıştığım ve belki 100 e yakın mail ime usanmadan
sıkılmadan cevap veren , hatta Ankara'da ki vize işlerimizi
halleden mükemmel bir insan ve Hindistan aşığı bir kişi ‘’Adam
Hindistanın Kitabını Yazmış ‘’ derler ya aynen öyle yazmış ve 2010 da 4.
sü basılmış. Red Ford Dışarıdan kale 
içeriden saray , Sarayı
kaleyle korumuşlar anlaşılan. Yalnız şunu da belirteyim tüm turistlik
müze girişleri turiste 250 rupi Hintliye 15 rupi (Hindistan genelinde
hep yerliye müthiş ucuz ) Turist 250 veriyor ama bilet sırası beklemiyor, oysa Hintliler saatlerce bilet kuyruğunda bekleyebiliyor. Red Fort
girişinde mevzilerde 
uzun namlulu silahlarla bekleyen askerler var bu
görüntüye birçok yerde rastlıyoruz. Bizim güney doğuda yollarda ki asker
kontrol noktalarına benziyor. 
Red Ford girişinde yıkık köhne dükkanlar
var turistlik eşya satan bu dükkanlar pis ve neredeyse yıkılmak üzere
Dükkanları geçince ise büyüleyici bir mimariye sahip. 
Tam buna mı verdik
250 rupi yi derken beklemediğimiz bir güzellikle karşılaşıyoruz.
Moğollar tarafından yapılan kırmızı kale içinde hamam , çeşme ,müze
camii , ve birçok tarihi bina barındırıyor. 2. durağımız Jama Mescid (
Cuma Camii )
Hindistan'ın en büyük camisi olan bu camii dışarıdan
resimlendiriyorum ama içeriye makinamı sokamıyorum kapıdaki görevlinin
bağırmalarından ve 
konuşmalarından yanımdakiler ürküyor makinamı ve
ayakkabılarımı onlara teslim edip içeri dalıyorum. İçerisi beni dışarısı
kadar tatmin etmiyor beklediğimi 
bulamıyorum. Çokta yüklenemiyorum. 2
saatimiz biterken otele doğru yola çıkacağız şoförümüz arabayı sen mi
kullanacaksın diyor , anlamıyorum bakıyorum önümde direksiyon , Sağdan
direksiyona alışması zor komik duruma düşüyorum . Otele kadar şoför
aptal der gibi pis pis sırıtıyor . Kural tanımayan şoförümüz her
seferinde bana zorla kemerimi bağlatıyor anlayamıyorum. Bakıyorum birçok Hintlinin de kemeri bağlı çok ilginç . İstanbul’da trafik sorunu
olduğunu düşünenleri buraya davet ediyorum. Sorun mu görmek istiyorsunuz
tek şeritten 3 araba 2 bisikletin birlikte gittiği , kornaların hiç
susmadığı , hatasız sollamanın (pardon burada sağlama oluyor ) olmadığı
bir trafiğe kaç kez denk geldiniz ? Hintliler gerçekten çok profesyonel
sürücüler , Şoförlerimizden biri bizi Avrupalı Sanarak , ‘’Sizin Zor
Bilgisayar Oyunlarınız Var , Bizimse Trafiğimiz’’ Demişti ,
İnternet kafeci olduğumdan hemen aklıma Hint trafiğinde geçen bir
bilgisayar oyunu yapmanın çok eğlenceli olacağı fikri geliyor..Çok
Satacağından eminim..Otele döndüğümüzde saat 2 , üstümüzü değiştirip sokağa atıyoruz kendimizi , şoförümüz bizi otelden alıp yine otele bırakıyor , kural böyleymiş , Nedenini anlamak zor…
Otelimiz turistlik eşya ve kıyafetlerin satıldığı çarşının hemen arkasında , sokak sıra sıra yerel kıyafetler satan dükkanlarla dolu , tanesi 150 rupiye birçok kıyafet alıyor karım ve diğerleri tabiî ki her zamanki gibi bana bir şey yok. Ben para bozdurma peşindeyim . Hava alanında 100 Doları 5000 rupiye bozdurmuştum , burada kur 5400 rupi. Ama sadece 100 dolarlık banknotları bu kurdan bozuyorlar bunu bildiğimden yanımda hep 100 luk banknotlar mevcut. Sokaklar çok kalabalık Tayyip amcanın 3 çocuk sözünü hatırlıyorum , çokta iyi fikir olmadığını anlamam çok uzun sürmüyor. Sokaklar sefalet dolu , aç , susuz yarı çıplak sokak ortasında saçı sakalı birbirine karışmış yatanlar var. Arabalar , rikşalar , insanlar çevresinden geçiyor. Başka bir yer olsa sarhoş diyeceğim ama burada alkol bulmak imkansız özellikle yerli halk için. Sokaklarda sigara içen bile tek tük , adamlar ekmeğe para bulamıyor ki sigaraya nasıl bulsun. Haline şükret kelimesini anlatmanın en güzel yolu buranın sokakları , yada tersten bakarsan ‘’Allahım neydi benim günahım ‘’.. (Çok mu arabesk oldu ) neyse biz devam edelim..
Sokaklarda sırt çantalı turistler var ama beklediğimden çok az ya Hindistan'ın aşırı nüfusundan kayboluyorlar yada ülkenin büyük coğrafyasında bölününce geriye bu kalıyor. Turistler genelde genç ve orta yaşlı kesim her ülkeden mevcut Türkler’de geliyor olacak ki change ofislerde kur düşükte olsa lira bozuyorlar , ve tek tük Türkçe biliyorlar.İlk muhabbete where are you from la giriyorlar Türküm dersen yandın İstanbul , Müslümanlıkla girip yakanı bırakmıyorlar . Tunus’ta Türküm deyince liste Tarkan , Erdoğan , Gül , Antalya , Fenerbahçe ,Galatasaray uzuyorda uzuyordu ama rahatsız etmiyorlardı, burada ise hanutçuluk tavan yapmış , adamların doktora master ceplerinde , yüzsüzlük ve ückağıtçılık diz boyu..
Delhi’de 2. günümüzde yine taxi çağırıyoruz bu sefer tam gün 750 , ilk durağımız Humayun Türbesi Moğol mimarisi olan bu türbe 1562 de yapılmış , Taj Mahal i andırıyor. Çok hoş bir mimariye sahip Moğol mimarisine hayran kalıyorum. Burada öğrenci gurubuyla karşılaşıyoruz 4 – 5 yaşından 12 – 13 yaşa kadar öğrenciler var ve çok iyi İngilizce biliyorlar sokakta zaten neredeyse İngilizce bilmeyen yok , İngiliz sömürge sistemine hayran kalmamak elde değil , aynı zaman da tersten bakınca nefret.. Hala okulların tabelasında English school yazıyor , eğitim dili İngilizce.
Hindistan deyince akla ilk gelen bende Gandhi dir. Filminden o kadar enkilenmiştim ki yaptıklarını takdir etmemek mümkün değil ama görüyorum ki bize yapılandan daha azını başarmış. Sadece özgürlük kazandırabilmiş ülkesine , medeniyeti getirememiş ,demokrasiyi sokamamış ,adaleti sağlayamamış . Belki de 1 lider yetmiyordur bunları yapmaya , her lider Atatürk olacak değil ya….
Humayun türbesinden çıkarken gözüm arkada 
kalıyor çekmediğim bir poz
kaldı mı ona 
bakıyorum. Şoförümüz bu kez bizi İndia Gate in 
önünden
geçiriyor. Yakınına gitmemiz yasakmış , 
gerçekten bariyerlerle
kapatmışlar ama birçok 
kişinin burada çekilmiş resmini gördüğümü
söylüyorum olmayan İngilizce m ile , Bomba 
atılmış yada girişimde
bulunulmuş sonra 
yasaklanmış , araştıracağım bunu , dünkü bana 
salak
muamelesi yapan şöför çünkü 
güvenmiyorum ona yanımızda bizde birlikte 2
Hint asıllı İngiliz vatandaşı var ve 3 yerel dil biliyorlar durmadan
şoförle yerel dilde konuşuyorlar acayip kıllanıyorum bu herife Birde
Lotos Tapınağının pazartesi günleri kapalı olduğunu söylemez mi dün
söylesen de açıkken gezseydik ya , Ayrıca Gandi müzesi de kapalıymış.
Zafer abide bazı zamanlar bazı mekanların kapalı olacağından bahsetmişti
ama not almamışım ve kitapta da belirtilmemiş olsa gerek ki bilmediğimden
ısrar edemiyorum ama dışarıdan da resimlemeyi ihmal etmiyorum. Sonra
sırasıyla Krishna ve Jain tapınaklarına gidiyoruz ayakkabılar çıkarılıp
girişteki görevliye teslim edilerek girilen bu tapınaklar çok hoş
rengarenk mekanlar Budizm gibi Hinduizm renkli mimariye sahip , jain
tapınağında ilgimi çeken her yerde olan gamalı haç işareti , Hitlerin
hırsız olduğuna karar veriyorum sembol hırsızı seni , 2 Tapınaktada
insanların ayinlerine denk geliyoruz. Kimisi tanıdık fügürler kimiside
çok garip geliyor ilahiler söylenirken gençlerin birden yüzü koyun atıp
yerlere yattığına tanık oluyoruz fotoğraf kesmiyor video ya
geçiyorum..Krishna tapınağında düğün merasimine denk geliyoruz 30 dakika
kadar izleyip resimlendiriyorum yerel kıyafetten yapılmış gelinliğin
üzeri bir çok takılarla süslenmiş muhteşem güzelliği karşısında
etkilenmemek elde değil , ilk kez hint güzeline raslıyoruz filmleri
dışında , bir süre sonra birlikte gezdiğimiz yol arkadaşlarımız bizi
düğünden uzaklaştırıyorlar 50 sini geçip hala kapıda kalmış bu hint
asıllı İngiliz kıskurularına düğün izletmenin iyi fikir olmadığını
anlıyorum..Şöförümüz bizi otelimize bıraktığında saat çok erken wc ihtiyaçlarımızı sabah boşalttığımız odalarımızda görüp yanımıza 1 haftalık giyecek stoğuda yapıp fazlalıkları otele emanet edip sokağa çıkıyoruz. Sokak turu klasik bayan giysi alma alışkanlığını devamı şeklinde sürüyor. Karım bir süre surat yapınca eline 500 rupi sıkıştırıp uzaklaşıyorum , kıyafet alırken negatif enerji yayıyormuşum insanların alışveriş
yapma isteklerini elinden alıyormuşum , onları dükkanlarla baş
başa bırakıp uzaklaşıyorum , bir süre yalnız kovboyum mekanların sadece
kıyafetten ibaret 
olmadığını yalnızken anlayabiliyorum . Sonra tekrar
birleşip birlikte restaurant a gidiyoruz hint yemeklerine bayılıyorum.
Çok baharat çok acı çok pilav adamlar ne yiyeceğini biliyor birde eti
keşfetseler süper olurdu..Yemekten sonra tekrar otel tekrar wc bayanlar sadece otel wc lerini kullanabiliyor çok pismiş diğerleri , zaten çevredede hiç umumi wc yok insanlar buldukları yere yapıyor. Çevrede binlerce insan , araç varken direk çişini yerlere duvarlara yapanlara raslıyoruz. Utanmak söz konusu değil , hatta geçerken adamın biri üstüme yapıyordu , görmüyormusun işimizi yapıyoruz ne işin var burada der gibi baktı , suçlu hissettim kendimi istemeden de olsa adamın …işini kestik. 3-5 kişinin cinsel organına tanık olduk yazıp yazmamakta terettüt etsemde bu önemli bir bilgi olduğuna karar verdim boyutuna girmeyeceğim sadece
Otelde internet ücretsiz hatta müşterilerin kullanabilecekleri masaüstü bilgisayarlar koymuşlar kasanın monitörün arkasına entegre edildiği bilgisayarlara ilk kez burada tanık oluyorum. Ne gerek vardı buna demekten kendimi alamıyorum.
Facebook ta daha yeni havamı atmştımki (resimlerimi paylaşmıştımki ) taksi ci gelmiş bizi tren istasyonuna bırakacak Delhi sonrası durağımız Varanasi
Varanasi treni 17.00 da kalkıyor yataklı vagonlarda 15 saatlik yolculuk yapacağız . Karımla ilk İzmir Eskişehir arası yataklı vagonlarda seyahat etmiş ve çok hoşlanmıştım. Seyahatte en büyük sorunum uykudur, oturarak uyumayı bir türlü başaramam saatler süren bu yolculuklar işgence gelir hep bana uyumak için yatak yorgan olmassa olmazdır . Delhi tren istasyonu devasa büyüklüğe sahip , tüm ülkenin trenle seyahat ettiğini karayolunun çok yetersiz olduğunu ve Delhi’nin de ülkenin başkenti olduğunu düşününce ve buna ülke nufusuyla çoğrafyanın genişliğini de katınca bu büyüklüğün nedenini anlamak zor değil. Tren biletlerimizi 15 gün önce Zafer abinin alıvermesine rağmen istediğimiz sınıfta yer bulamayınca 6 kişilik kompartımanda seyahat etmek zorundayız. Tüm vagonda bizim gibi 6 kişilik 8 – 10 kompartıman var. Yani 50 – 60 kişi yürüyen bir koğuşta seyehat edeceğiz. Benim çok hoşuma gitsede diğerleri pek memnun değil , tren görevliside tren fiyatlarının değiştiğini öne sürerek bizden 250 rupi para alması ve dönüş biletimizin geçersiz olduğunu söylemesi sinirleri geriyor. Bizim gurup dışında , aynı kompartımanda bulunan 2 hintli kadının uyuyacağını söyleyerek erkenden ışıkları kapatmak istemesi sonra gecenin bir yarısı defalarca uyarmamıza rağmen bir türlü telefon görüşmesini kesmemesi , gece kesilmeyen horlamalar , gürültüler bunların hepsi hoşnutsuzluğa eklenince sorunlar giderek çoğalıyor. Yol arkadaşlarımızın onca bahaneleri varken içerinin havasız , yüksekliğin yetersiz olduğunu söyleyip duruyorlar. Baştan onlar bu yolu taksi ile gitmek istemiş ve ben 1 kez de olsa tren olsun da israr edince bana yenik düşmüşler , şimdiyse benden intikam alma peşindeydiler. 15 saatlik bir yolculuğu taxi icinde 5 kişiyle Hindistan da gerçekleştirmek istemek çok komikti ama bunu anlatamıyorum. Ben her şeye rağmen halimden okadar memnunumki hiçbirşeye takmıyorum , onların sorunlarınada ortak olma niyetin de değilim. Yatarak , uyuyarak yolculuk yapmanın zevkini sonuna kadar tadıyorum. Askerde çok daha kötü koğuşlarda aylarca kalmış biriyim ve elimde Moskova’dan aldığım vodkayı yudumluyorum. Trende çay satan çocuktan 7 rubleye kağıt bardak aldım. Çayda boş bardakta aynı fiyat . 12 bozuk rupim vardı 2 bardak istedim vermedi , burada ya ticaretten anlamıyorlar yada benim bilmediğim bişeyler dönüyor. Bana sattığı kağıt bardak 3. kadehte pes ediyor parcalanıyor banada yatıp zıbarmak kalıyor..
Sabah karım Ayfer’in aşağıdaki kadınları azarlamasıyla uyanıyorum. Güneş yeni yeni ağarıyor ama koğuşta muhabbet çoktan başlamış. Karşı koğuşta yatan çocuklu Hintli bir kadın öyle seri konuşuyor ki virgül bile kullanmıyor nokta koysun. Ayfer’e takmıyorlar devam ediyorlar ben karışmıyorum uykumu almışım. Gece battaniye altında zorlukla değiştirebildiğim eşofmanımla koğuş ağası edasında kontrole çıkıyorum. Vagon aralarında solda alaturka sağda alafranga wc ler mevcut benim kafeninkinden temizler , burada pis bir kişi olmanın ilkkez yararını görüyorum. Her şey bana çok normal geliyor , hatta eşimin evden getirdiği çarşafları trenden sonra otelde kullanmasını çok yadırgıyorum. Ben ülkemizde yaptığımız onca temizlenmenin anlamsız olduğunu , insanın pislik içinde de yaşayabildiği sonucunu çıkarırken Hindistan’dan , Ayfer Tüm Hindistan ı çamaşur suyuyla yıkama peşinde , durmadan insanlara temizliği nasıl öğretebilirim sorusuna cevap arıyor bir öğretmen olarak . Ben süpermarket zinciri kuruyorum oysa buraya Tayland’ta her köşe başlarında gördüğümüz 7 Eleven ler yok burada , yada fastfood zinciri basit dönerci dükkanlarıda olur diyorum. Ama Ayfer in hedefleri büyük halka medeniyet kazandırma peşinde , bense cebimi doldurma derdinde . Tren istasyonda durduğunda çevremizi taxi ve rikşa cılar sarıyor. Aç kurtlar gibi saldırıyorlar bense gardımı aldım. Onlardan kurtulmanın ilk yolu durmamak , azarlamak içinde olsa cevap vermemek , yokmuşlar gibi davranmak , dilenciler içinde aynısı geçerli , onlarda en az hanutçular kadar sinir bozucu. Delhi de dolaşırken bir dilenci kadının elindeki bebeğinin sırtında aşırı yanıklar vardı . ve çocuğunun yanıkları için bizden ilaç parası istedi , Hintli arkadaşlar acıdılar ve eczaneye yöneldiler , eline para verirlerse çocuğa harcamayacağını düşündüler. Tam eczane önüne gelmişlerdi ki bir başka Hintli genç gelip Hintçe bişeyler söyledi bizim kızlara ve oradan uzaklaştık. Arkada Hintli o gençle bizim bebekli kadın kavga etmeye başladılar..sonradan öğrendikki kadın turistlere ilacı aldırıp , sonra eczaneye geri satıyormuş ve bunu günlerdir tekrarlıyormuş..
Sonunda eski model İngiliz tarzı bir taxi tutup 40 rupiye otelimize gidiyoruz. Taksici oteldede peşimizi bırakma niyetinde değil tüm şehri gezdirebileceğini söyleyip duruyor zor kovuyoruz. Otele çok erken gelmişiz odalarımız henüz hazır değil . Millet recepcion da çay kahve yudumlarken ben sokağa atıyorum kendimi , Sokaklar işler acısı , Delhi nin hakkını yemişim Varanasi nin yanında mükemmelmiş oysa oralar. Tam otelimizin karşısında inşaat var 4 – 5 katlı binaya iskele kurmuşlar , iskele bambu ve ipten oluşuyor iş güvenliği konusunu çözmüşler böylelikle , resimlendiriyorum. Sonra az ilerdeki kavşağa varıyorum. Rikşalar , bisikletler , arabalar nasıl çarpışmıyorlar anlamak imkansız yollar okadar kalabalık ki trafik nasıl oluyorda durmuyor çözemiyorum. Trafiğin yoğunluğu anlatmak imkansız ancak görüntüleyerek anlatabileceğimi düşünüp bol bol resimlendiriyorum. Sonra otele geri dönüyorum. Otele yerleştiğimizde saat 12 otelimizde tüm varanasi gibi çok pis ve çok kötü olmasına rağmen şu ana kadar kaldığımız en pahalı otel (2600rupi) , odamızda duşumuzu aldıktan sonra Ayfer’le atıyoruz kendimizi sokağa , en çok istediğim insanlara karışmak 2 gündür konsolos köpeği gibi taxi lerden inmiyoruz ve bundan çok rahatsızım , yıllardır taxicilik yapmış babanın oğlu olduğumdan rikşalar daha ilginç geliyor oysa daha kıçımızı süremedik o araçlara , ilk kez ipini koparmış dana misali Hintli ablalardan kurtulmanın vermiş olduğu sevinçle sokaklardayız. Bu sevinçle bir süre ilerleyebiliyoruz ancak sonra pes ediyoruz. Trafikte yaya ilerlemek imkansız ve çok tehlikeli özellikle bizim için. Çarpılmamız an meselesi . Sonra pes ediyoruz , Hiç susmayan kornalardan. 50 rupi ye yaşlı bir bisikletli rikşacıya atlıyoruz. İngilizce bilmiyor , bilenlerede zaten güvenilmiyor . özellikle Varanasi de pazarlık yapıp öyle biniyorsun rikşaya , indiğinde fiyat birden 2 katı oluvermiş. Ganja ulaşır ulaşmaz ağzım 1 karış açık kalıyor okadar çok araştırmama video resim izlememe rağmen düşündüğümden ve umduğumdan çok daha fazlasına tanık oluyorum. Ganj kenarında birçok tapınaklar var onları resimlendiriyorum. Ganj çamur renginde varanasi nin pisliğini kaldıramaz olmuş. Ama insanların gözünde ganj hala çok kutsal günün neredeyse her saati tapınanlar , yıkananlar , yakılanlar , çamaşırcılar hep orada. Her 10 metrede bir bot istermisin sorusunu Tanık olunca Dalyan’da ki turistleri çok daha iyi anlamaya başlıyorum. Teknecilere kulak asmadan , sefaleti görmeden, etrafı koklamadan tapınaklardaki güzelliği görmek istiyoruz çokta başarılı olduğumuz söylenemez 3 maymunu oynamayı birkez daha başaramıyoruz. Sonunda 10 yaşlarında bir Hintli çocuğun saldırmadan yaptığı nazik teklifi çevirmiyoruz atlıyoruz sandalına. Kürekleri bambudan uçlarına da basit tahta paracaları çivilenmiş , bir süre kürek çekmeğe çalışıyorum çokta başarılı olduğum söylenemez. Kaptanımızın küçük olmasına rağmen harika İngilizcesi var , amcasıyla ortak olduğunu kazandığının yarısını amcasına verdiğini söylüyor ilk başta inansakta sonra birden o sevimli çocuk seytana dönüşüyor , 100 rupiye anlaşmıştık 150 oluyor hatta anlaştığımız yolun yarısını bile gezdirmeden karaya çıkarmak istiyor , para biriktirdiğini söyleyip bizden 100 tl lik banknot istiyor , bizde karaya atlayıp uzaklaşıyoruz. Ayfer’in bir süre sonra midesi bulanıyor , gerçekten hak veriyorum Ama galiba kayboluyoruz. Polis olduğunu düşündüğümüz ama asker görünümlü , tabanca yerine uzun namlulu silah taşıyan bir memur bizi yanlış yola yönlendiriyor. Sonra geri dönemeyeceğimizi anlayınca bir bisikletli rikşacıya atlıyoruz otelimiz Sarin Inn ‘in yolunu tutuyoruz. 30 dakikaya yakın yol gidiyoruz etraf çok yabancı geldiğimiz yerlere hiç benzemiyor ama umutluyuz , sonunda bir sarin Inn buluyor rikşacı ama bu bizim otel değil, Rikşacı israr etsede otelin o olduğunu nafile, sabah wc sinde restaurantın bulaşıklarının yıkandığına şahit olduğum otel bu değil , üzerinde butik otel yazdığı için kaldığımız en pahalı otel olsada , unutamadığım o dandik otel bu değil , aramızdaki tartışmaya diğer taksici ve rikşacılarda dahil oluyor birden çevremiz sarılıveriyor. Bir rikşacı 250 istiyor bizi gerçek otelimize götürmek için bir diğeri 200 otelimizden epey uzaklaşmışız artık işimizi moto rikşayla görmeliyiz. Biz se oradan uzaklaşma peşindeyiz kalabalıktan ürkmüş durumdayız , yolumuza devam ederken rikşalar yaklasıp teklif sunuyorlar fiyat 150 ye düştü ama bizde herhangi bir istek yok , 100 teklif ediyorum kabul etmiyorlar. Bizim daha fazla vermeyeceğimizi anlayınca bir rikşacı yanaşıp kabul ediyor 100 ü , sonra yanımıza bir adam yaklaşıyor ve bizi yanlış yere getiren bisikletliye 20 rupi vermemizi istiyor , artık bende o kadar kazıklanmadan sonra acımasızlaşıyorum hayır deyip vermiyorum. 20 rupiymiş demekki hakkı oysa bizden 50 istiyordu , sonra çok pişman olsamda o an adama para vermiyorum. Otele dönüşümüz yarım saat kadar sürüyor bu sefer 120 istiyor rikşacı bunların hepsi mi böyle bize mi seçmeleri denk geliyor anlayamıyoruz.100 ü atıp kaçıyoruz. Bugün sadece 3 tanesini 20 rupi ye aldığımız muzlardan yedik , başka da bişey girmedi midemize , çok açım ama Ayfer bu şehirde muz dışında yenecek bişey olmadığına inanmış durumda. Yolda Burger King görmüştük ona dönüyoruz. Oda çakması çıkıyor , çevrede temiz bir yerler arıyoruz nafile yemek yenebilecek biryer yok , kitapta ganj kenarında bir çok yer tarif ediyor ama oraya tekrar gitmenin iyi fikir olmadığını düşünüyoruz. Sonra Ayferi ikna edip en azından ben bir şeyler alayım diyorum kabul ettiyorum. Bir hamburger (etsiz), bir pizaza yaptıyorum 190 rupi ödeyip paketlerle odaya dönüyoruz. Ayfere zorla pizzadan bir dilim aldırıyorum gerisi benim, kola ile afiyetle yiyorum. Kola 2,5 lt votkamın arkadaşı ama bir süre votka yerine pizza ve hamburger ile yudumluyorum. Gece votkaya devam.
Ertesi sabah 2000 rupi’ye taksi kiralıyoruz. Hintli büyük ablanın taksi tutkusu Tüm hızıyla devam ediyor. Hintli genç şöförlere yılışmasını çok seviyor olacak ki bize boşuna habire taksi kiralatıp duruyor. Sabah tekne ile ganj’da ölü yakma törenlerini izleyeceğiz, Güneş’in doğuşunu izleyip Tapınakları resimlendireceğiz. Sabah 6’da ganjdayız, görüyoruz ki bizden çok önce gelenler var. Tüm Japonlar bizden önce nehirde yerini almışlar, çamaşırcılar çamaşır yıkıyor banyo edenler var , tapınıp dua edenler de. Biz bu kez kişi başı 250 rupi verip ganj da tekne ile 3 saat dolaşacağız.
Bir süre ganj da dolaşıyoruz , sonra bir ölünün yakılması için bekliyoruz. Bir saat sonunda ceset üzerinde odunlar hãlen yakılmayı bekliyor. Keçiler ganj keranerına atılmış çiçekleri ineklerle paylaşıyorlar. Köpeklerin ne bulup yediklerini anlayamıyorum akşamdan kalma yanmamış kemik parçaları mı vardı ki soruma cevap yok! . Resim de çekemiyorum ilk başta tekneci sürekli ‘yasak, makinanı alırlar, ceza keserler vs.’ diyor. Ama bizim tekne dışında kimse dinlemiyor. Sonra yabancı bir turist görüyoruz muhtemelen İngiliz. Kocaman makinası ile her şeyi çekiyor. Yasak diyenlere aldırmadığı gibi dalga geçiyor, küfür ediyor, bağırıyor ve kimse başa çıkamıyor. Başa çıkamayınca adamı rahat bırakıyorlar ve zorbalık kazanıyor. Adam iri cüsseli kimse umurunda değil. Hintlilerde zaten çok kavgacı tipler değil. Uysal siniri alınmış tipler hiç kavga eden tartışanlara raslamıyoruz. Zaten kavgacı savaşcı olsalar o kadar yıl İngilizlere nasıl sömürülürlerdi. Zaten sömürüdende pasif direnişle kurtuluyorlar , savaşarak değil oturarak zafer kazanan tek millet sanırım.
saat 12’de odamızı boşaltmamız gerekiyor. Süre kısalıyor ölünün yakılacağı yok. Tek kibriti çakmıyorlar mecburen ayrılıyoruz 1 saatlik boşuna beklemenin ardından! Durağımız MC Donalts, kapısında 20 dakika bekliyoruz açılması için. Hiç bukadar fasfoot yiyeceğim için heyecanlanmamıştım. 3 hamburger 1 cips 1 kolayı yutuyorum ama içerisindeki yeşil sosdan hoşlanmıyorum Mc Donalts’ da bile yerel tatlar var, sonra otelden çıkışımızı yapıp Varanasi Sokakları’na geri dönüyoruz ve akşamı boş boş sokaklarda dolanarak geçiriyoruz. Taksicinin götürdüğü bir kafede diğerleri kahve içerken biz sadece şişeden kola içebiliyoruz ‘temizlik içler acısı’. Akşam Aarti dini törenlerini izliyoruz. Özel kıyafetleri ile özel çalgılar eşliğinde çeşitli aletler ile dans eden öğrenci gençler gerçekten izlemeye değer. Tören sonrası taksi bizi Mahal Sarai Tren İstasyonu’na bırakıyor Varanasi’den bilet bulamadığımız için 25km. uzaklıktaki bu istasyondan geçeceğiz Agra’ya. Tren istasyonu kasabaya göre çok büyük görünüyor gene, ama aşırı kalabalık çok erken gelmişiz. Taksici bırakıp kaçtı 2000rupi mizi aldın bari gitmemizi bekle şerefsiz . O kadar erken gelmişiz ki bizim trene ait bir bilgi yok tabelalarda , görevliler 3. veya 4. perona yanaşacağını söylüyorlar trenin ve beklemeye başlıyoruz. Bir süre sonra ana gara dönüyorum trenin 6. perona yanaşacağı bilgisi geçiyor. Milleti toplayıp 6. kapıya her yerde aynı bilgi orada oturup bekliyoruz. Bekleyenler, beklerken uyuyanlar, beklemezsizin uyuyanlar, uyanık bekleyenler her yerde insan kalabalığı mevcut. O kargaşanın içerisinde küçük hareketlilik gözlüyorum yerlerin fare ile dolu olduğu görüyorum. Makinamla 6 fareyi aynı karede yakaldığım oluyor. Sürekli girip çıkdıkları bir deliğin önüne bisküvi kırıklayıp bekliyorum; daha fazlasını görüntüleyim. Beklerken kutsal ineklerimizden bir tanesi geliyor. Yorgun bitkin ve aç, beraberimizde Hintli arkadaşlar yiyemedikleri tropikal meyveleri uzatıyorlar bana bende elimle teker teker ineğe yediriyorum. Babaannem görse kemiklerimi kırar . 36 yıllık hayatımda yıllardır sütünü yoğurdunu yediğim ineklerine ne vermiştim ki. Tam inek ile uğraşırken fare kardeşlerinde bisküvilerin gerisi yok mu dercesine baktıklarını görüyorum. Ayfer başka bisküvi vermeyince onlara da tekrar ikram edemiyorum. Fareleri ve ineği aynı kareye alma peşindeyim ama başarısız. İnek peşimde bırakmıyor , sonunda garın ilerisine gidip ineği orda bırakıp kaçıyorum. Garda büfeler var burada kola ve poğaça sandığım sonra ekmekten farksız olan unlu mamül alıyorum. Delhi’de restaurant da 25rupi verdiğim kola büfe de 40 rupi. Saat tam 23:02’de tren gara ulaşıyor tabelada yazdığı gibi. Ama gelen bizim tren değil görevli trenin 3. peronda olduğunu söylüyor acele ile koşuyoruz. 10 dakika sonra tren geliyor 6. peron yazıp neden 3.perona getiriyorlar anlamak imkansız. Bizim gibi 6. peronda bekleyen turistler mevcut tek yanlış biz değiliz. Panikle trene dalıyoruz, ilk tren maceramızda olduğu gibi trene ilk giriş hayal kırıklığı oluyor. Sonra’dan alışıyoruz yataklı yürüyeren koğuşumuza. Millet çoktan uyumuş, geldiğimiz tren 3AC idi bu ise 2AC. Daha konforlu olması gerekirken biz ilk göz ağrımızı beğeniyoruz. Kompartımanlara bu vagonda seyyar satıcı girmiyor. 4 kişilik fakat benim ve Ayfer’in altında başkaları uyuduğu çift kişilik ranzalarda seyehat ediyoruz. Bizim Hintliler’se başka yerde aslında aramızda 2 perde var , tam karşımızdalar ama aynı alanda değiliz. Bu trenin wc’leri daha pis ve vagonumuz eski sürekli bir görevli var fakat temizlikcimiz yada odacımız diyelim çarşaf verirken para istiyor bende eşyalarımızın başına bir şey gelir belki korkusu ile 50 rupi çıkarıp veriyorum. Hırsızlıkların çok yaşandığı trenlerde biz bu tarz hırsızlığa rastlamadık. Trene biner binmez yattık ama ben uyuyamadım, alttaki amcanın arada bir horlamayı bırakıp kükremeye geçmesi buna etken sanırım. Bende gardan aldığım kolamı votkama ekleyip yudumlama başladım sonra sızmışım. Sabah 7:30’da Agra’da olmamız gerekiyordu. Sis bizi 5 saaten fazla geçiktirmiş. Zafer Abi sis için uyarıda bulunmuştu. 15 gün önce , geçer o zamana kadar diye düşünüyordum artar demişti haklı çıklı. Gece kükreyen amca iyi bir hintli çıkıyor, karısı ile sevimli bir çift bize mesafe ve gitmemiz , yapmamız gerekenleri anlatıyorlar. Yol arkadaşlarımızın yerel dil bilmelerinin faydasıda olmuyor değil.
Agra sağlı sollu tarihi binaların olduğu bir gara sahip, iner inmez rikşa’cılar yine saldırıyor. Biz koşsakda çok kaçamıyoruz. 50 rupiye Agra Fort’a gitmek üzere taksici ile anlaşıyoruz. Arabaya binenince 350 rupi istiyor iniyoruz. Tam üstümüzde ki tabelada Agra Fort 0.7 km Tac Mahal 2 km yazıyor. Ama şöför 10km diye ısrar ediyor. Taksiden kurtulduk derken rikşacılar saldırıyor bu kez ben biran önce binmek ve uzaklaşmak istiyorum. Hintliler yine taksi peşinde onlara aldırmayıp atlıyorum 50 rupi ye moto rikşa ya Ayfer’le uzaklaşıyoruz. Arkadanda Hintliler başka bir moto rikşa ile bizi geçiyorlar ve yolda duruyorlar. Agra’da taksi kiralayıp Jaipur’u gezip Delhi’ye geçeceğiz. Ayfer çok bozuluyor, Hintli büyük abla çok bencil kendi isteklerinde ısrar ediyor ve bize sormadan kararlar veriyor ve bize boşuna taksi ücreti ödetip duruyor. Yıllardır İngiltere’de ezilmişliğin acısını çıkarırcasına ‘ben artık o eski Hintli değilim’’i ıspatlama peşinde. “Sarı Mercedes” filmi aklıma geliyor. İlyas Salman’ın köyüne Almanya’dan aldığı Mercedes ile gelen gurbetçi gibiyiz. Bizim ne suçumuz vardı ki İlyas kendi almıştı Mercedes’ini oysa.
Yolda durdukları yer bir acenta, 3 günlük Agra-Jaipur-Delhi için 11.100 rupi taksi ücreti istiyorlar bizden, Ayfer ile Hintli kız kurusunun soğuk savaşı burada ısınıyor silahlar çekiliyor, Ayfer son vuruşu yapıp ağlamaklı gözlerle kadını alt ediyor. Çok ağır söylüyor , fazlasıyla bunu hak eden abla sonunda dayanamayıp tren bileti alalım trenle dönelim demeye başlıyor. En baştan beri plan bu değil arabayı kiralamamız gereken yer burası ama biz şimdiye kadar hiç araçtan inmedik neredeyse , araç kiralama işini en baştan onlar ayarlayacaktı ama hiçbir araştırma hazırlık yapmadan ilk girdiğimiz ajentadan pazarlıksız alıyoruz şöförlü aracımızı , araya girip yumuşatmaya çalışıyorum ajenta sahibi de yağlı müşterileri kaybetme niyetinde değil , ortam gerilince indirime gidiyor 10.000 e araç tutuluyor.
Dışarıda bizi bekleyen 2 rikşalara atlayıp Tac Mahal’e gidiyoruz. Bayılmamak elde değil görünce muhteşem ötesi bir mimari. Boşuna kos koca Hindistan’ın simgesi yapılmamış. dışarısındaki o muhteşemlik içine yansımasa da yine de mükemmel Tac Mahal çevresinde bir çok, güzel Moğol mimarisine sahip ama diğerlerinin hepsini sönük bırakmış. Tac Mahal’le ilgili o kadar çok hikaye varki anlatılacak ben hiç birini anlatmayacağım sadece yukarısından tutar gibi resim çekmek için epey uğraştığımı itiraf edeyim galiba başardım. 1 saatin nasıl geçtiğini anlayamıyoruz. Zamanımız kısıtlı bir günün geçirilebileceği bu mekandan kişi başı 750 rupi vermemize rağmen ayrılıyoruz. Agra’da 2. durak Agra Fort, buraya giriş 250 rupi Tac Mahal biletini göstermek şartıyla yoksa fiyat artıyor. Askeri bir kale olarak yapılmış, saray olarak kullanılmış. Yine görkemli Moğol yapılarından ama aklım Tac Mahal’de kaldı , gözüm Agra Kalesi’ni görmedi. Burada 1 saate yakın zaman harcadıkdan sonra acenteuya arabamızı teslim almaya dönüyoruz. Rikşacılarla 50 rupiye anlmaşmıştık ama yine anlaşma tek taraflı fes edilse gerek fiyat artmış 100 rupi olmuş. Sinirler gergin, tüm tatil boyunca devam eden bu gerginlik bu aralar hat safada, rikşacılara 100 rupi verip gönderiyoruz. Araç hazır değil birbuçuk saat oyalıyorlar bizi 10 ar dakikalık süreler halinde, sonunda gıcır gıcır Tata’mız geliyor. Burada yollarda yerli Tata’dan sonra Suzuki, Honda, Hundai, Toyota görüyorsunuz. Avrupa olarak Ford görünüyor tek tük. Ama başka da kayda değer bir marka yok. Yerli Tata’nın her türlü kamyonu var yollarda, sanki sanırsın başka marka yasak burada. İnsanın hoşuna da gidiyor yerli üretim olması. Yolda MC Donalts amcayı ziyaret edip yola devam ediyoruz. Agra’dan çıkmak 1 saatimizi alıyor, yollar iğrenç trafik berbat. 8-10 km sadece kamyon sırası görüyoruz. Polis şehir giriş-çıkış ‘larında kamyon tonaj kontrolü yapıyormuş , neyseki biz o sırada bekleyenlerden değiliz. Sıra sıra Tata’nın süslü kamyonlarını geçiyoruz. Ve sonunda otobana ulaşıyoruz. Otobana ne zaman girdik ne zaman çıktık anlayamıyorum. Yoldan hiç ayrılmadığımız halde her 50-60 km’de bir gişeler var birinden fiş alıp diğerine para ödüyoruz. Taksi 100-150 rupi para ediyor. Ama ben mantığı anlayamıyorum. Viyadük, otoban çıkışı, çevre yolu mantığı vs. yok. Otoban kenarları açık yani otobanın diğer yollardan tek farkı paralı olması. Diğer parasız yollarda olduğu gibi ters şeritten gelen arabalar, rikşalar, yayalar var, susmayan kornalar, şehir içlerinde önümüze çıkanlar, yol ortasında bi karış çukurlar, tümsekler olmaması gereken her şey varken , olması gereken hiçbir şey yok. Delhi-Agra-Jaipur “Altın Üçgen” de denilen bu bölgenin diğer şehir yollarına göre en iyi yollar olmasına rağmen kara yolu ile gezmenin çok tehlikeli ve saçmalık olduğunu daha 1.km’de anlıyoruz. Trenle 5 saat süren 250km yolu 6 saatten biraz fazla bir sürede tamamlayıp otelimize ayak basıyoruz.
İlk kez ciddi bir müesseseye adım atıyoruz. Oteldekilerin işini ciddiye aldığı belli, oysa ki üçüncü otelimiz olan bu “Aria Niwas” en ucuz ve en kaliteli
Otelimiz. Geceliği 1.800 rupi ( 2 kişilik). Sabah kahvaltımızı otelde yapıyoruz; omlet, iki dilim kızarmış tost ekmeği, tere yağ, reçel ( yada ben onu reçel sanarak iki gün dokunmadım), çay toplam 80 rupi. Kahvaltı sonrası otelin bize verdiği Tapınak Listesi’ni alıp yola koyuluyoruz. Sırası ile Hava Mahal dışı kayda değer bu sarayın içi hayal kırıklığı, sadece içinde yerel kıyafetler ile resim çektiriyoruz; tanesine 100 rupi bayılıyoruz. Hava Mahal’de giriş ücreti olarak 300 rupi alıyorlar. 4 ayrı müzeye de bedevaya girebiliyorsunuz 300 rupiyi kabul ederseniz. Tekli giriş 200 sanırım. 2. durak Chandra Mahal, güzel bir saray üçüncü Jantar Mantar garip merdivenler daireler şeklinde yapılan yapılardan ibaret bir bahçe 1700lü yılların Astronomi gözlem eviymiş. İşe yaramış mı bilmiyorum ama çocuklar için çok güzel oyun parkı olurdu. Nahargarh yine başka bir saray ve son olarak “Amber Palace” burası içinde geniş bir zaman gerekli, merdivenlerden epeyce yürüyerek , tepede yer alan bu saray gerçekten harika. Yol çok dik gelebilir yürümeyi sevmeyenlere , size fille çıkma seçeneği sunmuşlar 750 rupi 2 kişilik fiyatı . Yürümekte çok zor değil zirve harika çünkü yukarıdan aşağısını resimlemek için bile çıkılabilir yukarısı zaten anlatılamayacak kadar güzel.
Zirvede tekerlekli sandalyede yaşlı bir Japon görüyoruz. Arkasında 2 yardımcı Hintli var biri sandalyeyi itiyor biri malzemeci Japon ise fotoğraf çekiyor bizim Hintli ablalar yarıda bırakmıştı o finişe varmış bile ; Ayfer’in yorumu : azmin ödülü- benimse paranın gücü. Yukarıda bir kale daha var ama oraya çıkan kimseler yok. Arkada köy var orayı resimlendiriyorum ilginç bir tapınak var o hoşuma gidiyor sonra aşağıya iniyoruz yolda fanta molası bedeli 30 rupi aşağıda binlerce güvercin var karşı tepede ise çin setini andıran surlar , yemyeşil bahçe ve yapay bir gölet burası gerçekten kayda değer. Saat 5:30da kapanıyormuş otele dönmek için ayrılıyoruz. Chouk Dany için Zafer Abi’yi arıyorum. İyiki oda Hindistan’da Birgileri aldıkdan sora dümenimizi köy eğlenceleri için Chouk Dany ‘e çeviriyoruz. Kapıda türk kafile ile karşılaşıyoruz mermer fuarına gelmişler. İlk gördüğüm Türk’ü öpüyorum özlemişim insanlarımı bir hafta olmadan bu takım elbiselilerin çoğu soğuk samimiyet doğmuyor dalıyoruz içeriye giriş 500 rupi Rajasthan Eyaletinde olduğumuzdan buranın örf ve adetlerini sergiliyorlar bir nevi sirk , Hindistanı tanımak için iyi bir fırsat kaçırmıyoruz küçük küçük grublar başka platformlarda marifetlerini sergiliyorlar. Danslar, çalgılar, güreşçiler vs. Hint kızlarını gösteri yapan profesyonellerden daha güzel dans ettiklerine tanık oluyoruz. Tek ziyaretçiler turistler değil. Yerli halkda burada, kalabalık ama güzel bir yer ayrıca yemekde ( yerel vejeteryan) ücrete dahil bedava , açık ve kapalı restaurantlarda yerde yaklaşık 200 kişi Hintli gibi yemek yiyoruz kimi yemekler güzel kimi ise çok kötü garip damak zevkleri var . Servis çok değişik kazan tarzı bakıraçlarda kepçe ile dağıtılan yemeklerin arkası bitmiyor , birini yemeden diğeri geliyor , bazen 2-3 defa istemem desende nafile bağırp çağırıp koyuyorlar. Yemezsen döven yok ama zorla ikram mevcut , bardaklar toprak kab , sular sıcak ve kötü istersen para ile su alıyorsun ama kola fanta bira vs. yok. İki saatimiz burada geçmiş bile doğru otele gidiyoruz yarın devam edeceğiz Jaipur’a.
Jaipur’da ertesi güne otelde kahvaltıyla
